به گزارش سینماپرس، نود سال از نخستین باری که آکادمی علوم و هنرهای فیلمسازی آمریکا برگزیدگان خودش را معرفی کرده می گذرد. در تمام این سال ها چهره های مهمی تندیس طلایی اسکار را برده اند و برای سخنرانی پشت تریبون رفته اند. خیلی ها بعد از آن که دستشان به جایزه رسید از فرصت سخنرانی استفاده کردند و نامی از معشوقه شان بردند. بعضی جایزه را به فرزندان و همسرشان تقدیم کردند. عده ای سراغ کارگردان اثری که به خاطرش اسکار برده بودند رفتند ودر نهایت تعداد قابل توجهی هم هاروی وینشتاین را مستحق تشکر می دانستند. کسی که نامش بیشتر از خدا در سخنرانی برندگان اسکار آمده است. اما عده ای هم بوده اند که به جای تشکرات کلیشه ای و حرف های نه چندان مهم سراغ موضوعات سیاسی اجتماعی روز رفته اند و حرف های زده اند که با وجود گذشت سال ها هنوز داغ و جذابند. هالیوود ریپورتر نگاهی انداخته به ۱۰ سخنرانی مهمی که به موضوعی سیاسی- اجتماعی در اسکار پرداخته اند:

۱۹۷۳

چه کسی می توانست بالاتر از ویتو کورلئونه در «پدرخوانده» باشد و اسکار را از چنگ مارلون براندو در آورد!؟ بازیگر کهنه کار سینمای آمریکا که از پیروزی در اسکار مطمئن بود مراسم آن سال را بایکوت کرد و به جای خود یک فعال حقوق سرخ پوستان را به مراسم فرستاد. ساچین لیتلفیثر به جای مارلون براندو روی صحنه رفت، جایزه را نگرفت و متن سخنرانی آقای بازیگر در مورد بدرفتاری با بومیان آمریکا را قرائت کرد. لیتلفیثر (به معنای پر کوچک) اما اصلا در مراسم تحویل گرفته نشد و صحبت هایش با صدای هو کردن سینماگران در هم آمیخت. هر چند این اقدام براندو در تاریخ اسکار ماندگار شد.

۱۹۷۸

قبل از مراسم اسکار اتحادیه دفاع از یهودیان به خاطر «فلسطینی»، مستند طرفدار فلسطین ونسا رد گریو به انتقاد از این بازیگر نامزد اسکار دست زد. رد گریو بعد از آن که به خاطر نقشش در «جولیا» که یک فعال ضد نازی را به تصویر می کشید موفق به تصاحب اسکار شد اما روی سن رفت و صحبت هایی به زبان آورد که اصلا به مذاق عده ای از حاضران خوش نیامد. او از آکادمی تشکر کرد که محکم ایستاده و از «تهدید عده کوچکی از اوباش صهیونیست، نترسیده. » رد گریو که با بیاناتش حساب یهودی ها و صهیونیست ها را از هم جدا کرده بود با محکوم کردن رئیس جمهور نیکسون و سناتور جوزف مک کارتی اعلام کرد که به مبارزه علیه اقدامات ضد یهودی ادامه خواهد داد.

۱۹۹۳

اگرچه در این سال ریچارد گر هیچ جایزه ای نبرد اما از فرصتش برای اهدای جایزه استفاده کرد تا اقدامات چین علیه مردم تبت را محکوم کند. او گفت: «فوق العاده است! یک میلیارد نفر اکنون ما را می بینند و من کنجکاو بودم که ببینم این افراد در کدام کشور ها هستند. این یک حقیقت است که اکنون ما را در چین می بینند و اولین فکری که به ذهنم رسید این بود که آیا دنگ ژیائوپینگ هم با فرزندان و نوه هایش واقعا الان ما را می بیند؟ با علم به موقعیت حقوق بشر ترسناک ترسناک نه تنها علیه مردم خودشان بلکه همچنین علیه مردم تبت! »

۱۹۹۳

همان سال تیم رابینز و سوزان ساراندون با روبان های قرمز رنگی که به سینه زده بودند روی سن مراسم حاضر شدند. این روبان ها یادآور ۲۶۶ هایتیایی بود که در خلیج گوانتانامو نگهداری می شدند و به خاطر بیماری HIV اجازه ورود آنها به خاک آمریکا داده نمی شد. ساراندون گفت: «ما از مسئولین حکومتی کشورمان می خواهیم که بپذیرند HIV یک جرم نیست و اجازه دهند این افراد وارد آمریکا شوند. » از آنجایی که این اتفاق در همان سالی رخ داد که ریچارد گر سخنرانی کرده بود جیل کیت، تهیه کننده فقید آن مراسم بسیار عصبانی شد و سخنرانی های سیاسی را تنفرانگیز خواند. او حتی درخواست کرد تا سوزان ساراندون، تیم رابینز و ریچارد گر را در اسکار های بعدی راه ندهند. مرحوم کیت عمرش قد نداد که ببیند اسکار به حدی سیاسی می شود که روزی به صورت مستقیم از کاخ سفید جایزه بهترین فیلم اهدا شود.

۲۰۰۳

وقتی آن سال مایکل مور برای فیلم «بولینگ برای کلمباین» موفق شد جایزه اسکار بهترین مستند را به خودش اختصاص دهد روی سن آمد و در سخنرانی بعد از بردن جایزه اش رئیس جمهور وقت آمریکا، جورج دبلیو. بوش را به باد انتقاد گرفت. او گفت: «ما در دوره ای زندگی می کنیم که نتایج تخیلی انتخابات یک رئیس جمهور تخیلی را سر کار می آورد. ما در زمانه ای زندگی می کنیم که یک نفر ما را به جنگی با دلایل تخیلی می فرستد. » این صحبت ها با هو کردن مخاطبان همراه شد و در نهایت ارکستر شروع به نواختن موسیقی کرد تا مایکل مور را از صحنه خارج کند. اما او در لحظات آخر گفت: «شرم بر تو آقای بوش، شرم برتو! »

۲۰۰۹

جایزه بهترین فیلمنامه ارجینال به «میلک» رسید. یکی از فیلم های پیشگام که در اواخر دهه گذشته با موضوع همجنسبازی ساخته شد. سال ها قبل از فیلم هایی که بعدا با این مضمون تولید شدند و اسکارهای مهم را گرفتند. داستین لنس بلک، فیلمنامه نویس این اثر که خودش همجنسباز است وقتی روی سن آمد از تاثیری که داستان زندگی سیاست مدار همجنسبازی به اسم هاروی میلک روی زندگی خود او داشته صحبت کرد. این یکی از اولین اقداماتی بود که هالیوود قبل از قانونی شدن ازدواج همجنسبازان در هالیوود انجام داد. پنج سال قبل از سال ۲۰۱۴ داستین لنس بلک با رویان سفیدی در حمایت از ازدواج برابر روی سن اسکار حاضر شد.

۲۰۱۰

فیشر استیونز و لویی سیهویوس برنده اسکار بهترین مستند سال شدند. آنها که به خاطر «خلیج کوچک» لایق بردن جایزه شناخته شده بودند وقتی روی سن آمدند در مورد محیط زیست صحبت کردند. آنها در پایان یک شماره تلفن را پشت تریبون اعلام کردند تا اگر کسی خواست در مورد حقوق دلفین ها اطلاعات بیشتری به دست آورد با آن تماس بگیرد!

۲۰۱۴

اسکار هشتاد و ششم درست قبل از ادواری بود که هیچ بازیگر سیاه پوستی نتوانست نامزد اسکار شود. در این دوره بر عکس شب شب سیاه پوستان بود. همان طور که الن دی جنرس مجری برنامه در ابتدا شوخی کرد: یا «۱۲ سال بردگی» جایزه بهترین فیلم را به خودش اختصاص می داد یا همه اعضای آکادمی نژاد پرست معرفی می شدند. اما به جز جایزه اصلی، جایزه بهترین ترانه سال هم به سیاه پوستان رسید. کامن و جان لجند زوج خواننده ترانه «افتخار» بودند که بعد از هنرنمایی در «سلما» مستحق بردن اسکار شناخته شدند. آنها از مشکلات و نابرابری های نژادی در آمریکا صحبت کردند. جان لجند در بخشی از صحبت هایش گفت: «ما در بسته ترین کشور دنیا زندگی می کنیم. تعداد سیاه پوستانی که امروزه در سیستم اصلاح و تربیت هستند از تعدادی که در زندان های دوره برده داری دهه ۵۰ بودند بیشتر است. »

۲۰۱۵

یکی از آخرین نمونه های صحبت های سیاسی اجتماعی به سخنرانی بعد از جایزه پاتریشیا آرکت در اسکار هشتاد و هفتم بر می گردد. این خانم بازیگر از تبعیض جنسیت در هالیوود صحبت کرد و همزمان با کمپین های انتخاباتی هیلاری کلینتون عملا بازیگران زن را به حمایت از آرمان های کاندیدای دموکرات تشویق کرد. او که به خاطر بازی در فیلم «پسربچگی» برنده جایزه شده بود از حقوق نابرابر زنان به نسبت مردان در هالیوود سخن گفت که با فریاد های حمایتی مریل استریپ و جنیفر لوپز همراه شد. آرکت در بخشی از صحبت هایش گفت: «اکنون زمان آن فرا رسیده تا یک بار برای همیشه به دستمز برابر و حقوق برابر برای زنان در ایالات متحده برسیم. »

۲۰۱۶

سال ۲۰۱۷ آن قدر صحبت های ضد ترامپ در اسکار اتفاق افتاد که هیچ چیز جدیدی نداشت. برای همین می شود آخرین سخنرانی جدی را به لئوناردو دی کاپریو نسبت داد که وقتی بعد از شش دوره نامزدی بالاخره دستش به مجسمه طلایی رسید روی سن رفت از گرمای کره زمین صحبت کرد. شاید به نظر این یک سخنرانی محیط زیستی ساده بیاید اما وقتی بدانیم جمهوری خواهان به دلیل منافعی که در شرکت های نفت و گاز امریکا دارند هر گونه گرم شدن کره زمین را انکار می کنند متوجه می شویم چرا دی کاپریو در آخرین اسکار قبل از مشخص شدن نتایج انتخابات این صحبت ها را به زبان آورده است. دی کاپریو با همکاری فیشر استیونز در همان سال مستند «پیش از سیل» را در همین موضوع ساخت و درست در هفته قبل از انتخابات آن را به صورت رایگان در فضای مجازی منتشر کرد. در این مستند از مخاطبان خواسته می شد به رئیس جمهوری رای دهند که به گرمای کره زمین اعتقاد داشته باشد. رئیس جمهوری که فقط از دل حزب دموکرات بیرون می آید. شما بخوانید: هیلاری کلینتون.

*تسنیم